سرای سالمندان تیرانا – از بود تا نبود ، خانم سحرنیامنش

راهیکه پایانش از همان ابتدا مشخص بود، میخواست دیده شود. اما رسوب فکری و شست و شویذهنی، حصاری بزرگ دورش کشیده بود. ۳۰خرداد سال ۶۰بود. آفتاب پنجه می کشید ، گفته بودند به کودک و پیر و جوان رحم نکنید و به هرکسمی رسید بزنید باید ترس در وجود همه بیافتد وقتی نام سازمان را می شنوند.  دروسط خیابان از این سو به آن سو می دوید و عربده می کشید.  هرروز خانه عوض میکرد، آدرس مشخصی نداشت، زندگی مخفی و خانه تیمی، دیروز یک بقال رابخاطر اینکه ریش داشت ترور کرده بود و امروز صف نانوایی را به رگبار بسته بود.  وکارگری که با دوچرخه اش با دو نان بربری عازم خانه بود در خون غلطید. . . . . .